Mijn vader zei altijd…

Hé ma!

De Hema dreigde voor de zoveelste keer te verdwijnen. Dat kan niet, dat mag niet. Mijn herinneringen aan de Hema mogen toch geen archiefstukken worden? Nog steeds als ik die naam in rode letters zie staan, ruik ik de allereerste keer dat ik binnen was bij een Hema. Dat zal in Den Haag geweest zijn, daar ging je statten als je in het Westland woonde. Alle grote warenhuizen bij elkaar: Vroom & Dreesmann voor schoolspullen, C&A voor kleren, De Bijenkorf om je te vergapen aan de etalages en de Hema voor ondergoed, babyrompertjes, warme worst en schrijfwaren. We gingen niet zo vaak, natuurlijk niet, want statten kostte altijd meer geld dan je dacht. Als we gingen, was het wel bijna een dagje uit, dat dan weer wel. Met de WSM van het Vaartplein in ‘s-Gravenzande naar de Varkenmarkt in Den Haag en dan lopend langs de vishandel waar je lekker kon griezelen bij de levende palingen die in bakken voor het raam spartelden, naar de Grote Marktstraat waar het winkelen kon beginnen.

WSM bus op het Wilhelminaplein in Naaldwijk

Ik weet niet meer precies wanneer, maar eind jaren zestig of begin jaren zeventig kwam de Hema dichterbij. Het was wereldnieuws in het Westland, een Hema in Naaldwijk! Voor warme worst kon je er in het begin niet terecht geloof ik, maar wel voor ondergoed, babyrompertjes en schrijfwaren 😉 En ik mocht al vrij snel na de opening met mijn vader mee om te gaan kijken. Of er echt een ander doel was dan dit wonder te aanschouwen kan ik me niet herinneren, maar wat ik nog wel weet is dat ik achterop de brommer mocht bij mijn vader en dat we de winkel helemaal gezien hebben, ook de eerste etage die volgens mij met een roltrap te bereiken was, maar van waar je moest nederdalen via een gewone trap die ergens achteraf verstopt zat.

Op die eerste etage bevond zich onder andere de schrijfwarenafdeling en toen gebeurde het mooiste van die hele dag: ik mocht iets uitzoeken, een zomaar totaal onverwacht cadeautje! Het werd een dagboek, hemelsblauw met gouden versiering voorop en een heus gouden slotje! Ik heb altijd schrijversaspiraties gehad, dus dit was de kans om mijn enerverende leven te gaan beschrijven. Dagelijks een blaadje vol met de spannendste gebeurtenissen uit mijn leven, dit móest wel mijn eerste meesterwerk worden. Zo’n dagboek dat elke uitgeverij graag zou willen uitgeven en waarvan iedereen zou zeggen: “knap hoor, zo’n jong meisje en dan al zo volwassen schrijven!”

Ik bleek niet zo’n trouwe schrijver te zijn. Al na drie of vier dagen vergat ik mijn belevenissen op te schrijven, om na een week of twee het blauwe boekje weer te zien liggen en dan maar interessante, nooit beleefde dingen te bedenken voor de ‘vergeten’ dagen en dat herhaalde zich regelmatig, met steeds langere tussenpozen.

Het zal jullie niet verbazen dat het dagboek nooit vol gekomen is…