Mijn eerste schoolfeest
Net 13 was ik en ik had mijn eerste feest van de middelbare school, klassenavond noemden ze dat. Mijn jurk zie ik nog voor me: roze, paarse en lila bloemen, heel dunne mousseline, driekwart mouwen die enorm poften, een lijfje á la Sneeuwwitje, dus met nestels en een veter, een wijde rok waarvan de lengte in die tijd als ‘midi’ bekend stond, met als klap op de vuurpijl een heel gewaagd decolleté waar mijn doorgaans door mij verafschuwde maat voorgevel eindelijk eens voordelig in uitkwam. Een krijgertje, maar deze keer hinderde dat niet. Zulke mooie kleren wilde ik altijd wel krijgen. Ik voelde me de mooiste van het hele land, precies als in het sprookje. Het feest was in februari dus eigenlijk was de jurk veel te dun voor de tijd van het jaar, maar kou voelde ik niet in mijn gloeiend-mooie stemming. Zo zou ik toch eindelijk wel indruk maken op Vincent, de jongen waar ik al vanaf het begin van het schooljaar stapelverliefd op was. Nee, sterker nog, alle jongens uit de klas zouden voor me vallen als een blokkentoren!
De avond voldeed geheel aan mijn verwachtingen. De jongens konden hun ogen niet van mijn goed gevulde lijfje afhouden, ze wilden allemaal wel met me ‘slijpen’, zoals dicht tegen elkaar aan over de dansvloer schuifelen toen heette, en het beste van de avond: Vincent koos mij uit voor de krantendans. Dat was een soort wedstrijd waarin ieder paartje op een krant danste, die steeds als de muziek stopte een keer dubbelgevouwen moest worden. Om te winnen moest je dus op het laatst als meisje opgetild worden door je danspartner om zo min mogelijk ruimte te gebruiken… Wij wonnen! Ik voelde me te gek en ik wist zeker dat ik dat allemaal aan die jurk te danken had.
Bij thuiskomst zaten mijn ouders op me te wachten. Natuurlijk wilden ze weten hoe het geweest was, wat we gedaan hadden en of er wel voldoende docenten bij aanwezig geweest waren. Midden in het spervuur van vragen stokte mijn vader en keek eens goed naar me. “Ben je in dié kleren weggeweest?” Domme vraag, ik had toch onderweg niet opeens iets anders aangetrokken? Hij keek nog eens naar me en zei toen tegen mijn moeder dat hij niet kon begrijpen dat ze mij zo de deur uit had laten gaan.
De volgende dag hing mijn jurk aan de kast. De rok was ingekort tot een truttige net-boven-de-knie lengte en in het decolleté was een alles verhullend ruche genaaid. Die jurk heb ik nooit meer aangehad.
De muziek uit die tijd, zo rond 1972, kan me nog steeds laten veranderen in een zwijmelende bakvis, met nummers als Ben van Michael Jackson, Child in Time van Deep Purple en het nummer van die krantendans You’re a Lady van Peter Skellern. Dit laatste nummer was ik eigenlijk nogal vergeten, maar doordat ik de laatste tijd heel veel muziek uit de jaren 70 aan het luisteren ben, schoot me bovenstaande gebeurtenis te binnen en wist ik dat dit mijn zwijmelbijdrage voor deze week moest worden.
Wil je zwijmels van anderen zien? Bij Tasja staan er nog meer.
