Ik ben zó trots op mezelf, en tegelijkertijd ook zó beschaamd dat ik hier trots op moet zijn. Wat dan? Nou, vandaag heb ik voor het eerst sinds jaren gefietst. Niet op een echte fiets maar op een hometrainer in de fysiopraktijk. Een paar maanden geleden had ik niet verwacht zelfs maar naar die praktijk te kunnen lopen en dat is toch wat ik vanmorgen wel gedaan heb. Weliswaar met rollator voor net dat beetje extra steun en om het zuurstoftankje te kunnen dragen, maar ik deed het wel. Vervolgens in de praktijk dus 3x een minuut op de hometrainer gefietst. En man o man, wat voelt dat als een geweldige prestatie! Ik had best nog een paar keer meer een minuutje willen doen. Tja, en dan dat beschaamde… Het is allemaal eigen schuld dat ik nu in deze situatie zit. Ik ben zelf begonnen met roken en heb zelf doorgerookt, ook toen steeds duidelijker werd hoe fnuikend roken is voor de gezondheid. Op de dag dat ik verhuisde naar mijn kasteeltje ben ik gestopt met roken, maar dat was wel na 49 jaar voor een vermogen aan sigaretten m’n longen ingepompt te hebben met als gevolg ernstig COPD. Maarrrr, ik heb weer belangrijke stappen gezet op weg naar een fittere en gezondere toekomst.
Moraal van dit verhaal? Ach, die is er eigenlijk niet. Iedereen die nog rookt weet zelf best wat de gevolgen kunnen zijn, iedereen die niet meer rookt weet dat hij/zij goed bezig is, en iedereen die nooit gerookt heeft, snapt waarschijnlijk niet echt waar ik me druk om maak.
Frambroosje 