Het domino-effect en meer

Een gewone donderdag in juni

Sinds eind februari dit jaar Dierenpark Amersfoort even in het nieuws was bij Hart van Nederland in verband met de drachtige olifant Indra, volg ik de kudde daar via de webcams die in en buiten het verblijf hangen. De live stream daar beschikt over een chat en als vanzelf ben ik mee gaan chatten. Op deze manier leerde ik mensen kennen met wie er een (buiten)band is ontstaan. Een paar van deze mensen zijn me heel dierbaar geworden en omdat we in de huidige virustijd allemaal, maar sommigen iets meer dan anderen, een steuntje kunnen gebruiken, ben ik begonnen met olifantjes haken. Eerst één voor iemand die heel veel over olifanten weet en waar ik veel van geleerd heb. Toen één voor een meisje in een vrouwenlichaam dat opeens geen bezoek meer mocht ontvangen en bovendien heel bezorgd was om het ongeboren kalfje en om Indra. Kort verhaal lang: er zijn nogal wat haaksels verhuisd naar allerlei plaatsen in Nederland.

Olifantje voor Alice

We zijn inmiddels met een hecht groepje en we leven innig mee met elkaars wel en wee (excuus voor het rijm). Toen de moeder van één van ons opgenomen werd voor een moeilijke operatie maakte ik een kaartje met klavertjes vier en vlinders voor die moeder en stuurde dat op. Zij was er blij mee.

Een andere lieve chatter met een eigen wijsje had een heel moeilijke periode, dus die had dringend een paars olifantje nodig. Zij werd er blij van. Fantanja is al meegeweest naar Aquazoo Leeuwarden, die kijkt voor mij goed rond in alle dierentuinen. Niet vertellen tegen dat lieve liedje, maar ik heb er een spionnefantje van gemaakt en het werkt, ik krijg honderden foto’s te zien.

Liedje, scooty en fantanja (dat paarse achterop)

In het geval van deze chatbox gaat het weer op: hoe later op de avond, hoe schoner volk. Er zit een soort nachtfilter ingebouwd, waardoor de liefste mensen over het algemeen ook de laatste (als in laat, later, laatst) zijn. De gesprekken in de nacht zijn vaak intiem, of hilarisch, of emotioneel, of ontboezemend. Toen ik mensen mijn kinderboek aansmeerde, waren er een paar (ik noem hun namen niet, want ik weet niet of ze het willen weten) die er zelfs geld voor over hadden.Voor een gemaild PDFje nog wel! Ik werd er blij van!

Hun enorme gulheid stelt me in staat nog meer olifantenliefde te verspreiden. Toen er nog een lieverd wilde betalen voor dat boekje, heb ik haar gevraagd dat geld aan iemand te geven die ook heel hard iets lekkers/leuks/liefs nodig had. De eigen wijze lieverd heeft het bedrag verdubbeld en opgestuurd namens haar en mij en de ontvanger denkt dat ze er sushi van gaat eten, maar weet het nog niet zeker. Ze werd er blij van. En herkenbaar toch, iets uit mogen geven en dan alle mogelijkheden overwegen? Bij mij blijven cadeaubonnen daarom vaak heel lang onuitgegeven, zo heerlijk om te weten dat je nog iets mag kopen!

Briefje voor Wilma

Kaartje voor Wilma

Dat zelfde wijze liedje had mijn boekje allang ontvangen (echt, ik stuur dat ding rond alsof het ’n folder van de Zeeman is), maar besloot dat zij er dan ook voor wilde betalen. Dat heb ik haar ten strengste verboden en ze zei “oké”. Wat ze wel deed was een boeket bestellen en laten bezorgen bij de dochter van de moeder die geopereerd was, zó lief! De dochter werd daar blij van.

Ik zei al dat de nachtelijke gesprekken soms heel intiem worden. Zo intiem, dat ik zelfs ter sprake bracht dat mijn zorgapotheek plotseling niet het goede incontinentieverband gestuurd had, omdat het (hopelijk tijdelijk) niet leverbaar is. Het eigen liedje en een dame met een pirrhanja als vogel boden aan me te helpen en een pak van mijn vertrouwde merk te sturen. Onzin, zo erg zijn die tafellakens nou ook weer niet, dat ik iemand anders een bult verzendkosten ga laten betalen om een ander merk op te sturen. En toen..

… stond ik vanmorgen in de keuken, net wakker, nat hoofd, toen er op het keukenraam geklopt werd. PostNL. Een pakje voor mij. Leukleukleuk! Ik ben opgenomen in de dominoreeks! Het pakje voelde… tja… wat onherkenbaar aan. Een beetje zacht, maar niet zacht genoeg voor bolletjes garen, en verder kon ik helemaal niks bedenken. Nou ja, ik zal de foto laten zien…

Tenahahahaha

Of ik hier blij van werd? Ik heb zó hard gelachen dat ik dacht: O o, mijn gevoelige blaas! Als ik naar de foto kijk lig ik weer dubbel. Ja, ik werd er blij van.

En vanmiddag is het volgende domino-blokje op de post gegaan om hopelijk iemand blij te maken. We zullen doorgaan!