Vandaag de tweede dag longrevalidatie. De reis naar Antoniushove was enerverend, met die door alle soorten wegdek heen groeiende boomwortels en de tegels die na het bekabelen hier in de buurt nooit goed teruggelegd zijn. Bovendien had iemand zijn of haar auto half op de stoep geparkeerd, waardoor ik er niet langs kon met Douglas en met m’n hart in m’n keel een stuk door een zanderige woestenij moest laveren. Zó eng! Het zou zoveel makkelijker zijn als mensen rekening zouden houden met alle verkeersdeelnemers…
De spierpijn van de eerste dag is nog niet helemaal over en dat zou het wel moeten zijn volgens de therapeute, dus iets rustiger aan doen was het motto. Lastig, want ik wil heel graag heel erg mijn best doen om in ieder geval weer een aantal dingen ‘gewoon’ te kunnen doen. Gewoon uit een stoel opstaan, gewoon een stukje wandelen, gewoon mijn kleinzoon optillen, gewoon een trap oplopen en vooral gewoon zingen! Een kinderliedje helemaal zingen zonder tussendoor pauzes in te moeten lassen, de bewegingen bij ‘Klap eens in je handjes’ of ‘In de maneschijn’ voordoen en meedoen, afwisselend hard zingen of fluisterend bijna neuriën. Maar het gaat voor mijn gevoel nu al beter, dus alle reden om fijn door te gaan!
‘t Is dat ik Bol zo handig vind als ik iets nodig heb en dat online wil bestellen, maar wat ze me vandaag flikken is domweg gemeen.
Ontdekt hebbende dat wandelen echt een stuk makkelijker gaat als ik de rollator erbij inschakel, is vandaag het moment daar dat ik daadwerkelijk zo’n ding wil aanschaffen. Ik heb er wel één, maar die weegt een kilo of 40 voor mijn gevoel en dat is niet handig want ik moet hem een paar keer over drempels heen dragen om buiten, dan wel binnen te geraken. Mijn kippenkracht kan dat niet meer aan, dus hoog tijd om deze met pensioen te sturen en een lichtgewichtig exemplaar in huis te halen. Mijn hofleverancier is dus Bol, vandaar dat ik kordaat daarheen surf en allerlei vierwiel loophulpen bekijk en reviews lees. Het duurt niet lang voordat ik een leuke (nou ja, als ik dan toch zo’n ding moet, doe dan maar een leuke), gevonden heb. Ik lees aandachtig de specificaties en reviews en besluit dat deze het moet worden. En dan valt ineens mijn oog op een stukje met de titel ‘Vaak samen gekocht’. In de hoop daar nog nuttige toevoegingen te vinden bekijk ik de items die daar staan. Vanaf dat moment vind ik Bol een stuk minder klantvriendelijk. Wat staat er namelijk tussen die items?
Ik ben zó trots op mezelf, en tegelijkertijd ook zó beschaamd dat ik hier trots op moet zijn. Wat dan? Nou, vandaag heb ik voor het eerst sinds jaren gefietst. Niet op een echte fiets maar op een hometrainer in de fysiopraktijk. Een paar maanden geleden had ik niet verwacht zelfs maar naar die praktijk te kunnen lopen en dat is toch wat ik vanmorgen wel gedaan heb. Weliswaar met rollator voor net dat beetje extra steun en om het zuurstoftankje te kunnen dragen, maar ik deed het wel. Vervolgens in de praktijk dus 3x een minuut op de hometrainer gefietst. En man o man, wat voelt dat als een geweldige prestatie! Ik had best nog een paar keer meer een minuutje willen doen. Tja, en dan dat beschaamde… Het is allemaal eigen schuld dat ik nu in deze situatie zit. Ik ben zelf begonnen met roken en heb zelf doorgerookt, ook toen steeds duidelijker werd hoe fnuikend roken is voor de gezondheid. Op de dag dat ik verhuisde naar mijn kasteeltje ben ik gestopt met roken, maar dat was wel na 49 jaar voor een vermogen aan sigaretten m’n longen ingepompt te hebben met als gevolg ernstig COPD. Maarrrr, ik heb weer belangrijke stappen gezet op weg naar een fittere en gezondere toekomst.
Moraal van dit verhaal? Ach, die is er eigenlijk niet. Iedereen die nog rookt weet zelf best wat de gevolgen kunnen zijn, iedereen die niet meer rookt weet dat hij/zij goed bezig is, en iedereen die nooit gerookt heeft, snapt waarschijnlijk niet echt waar ik me druk om maak.
Nog een halve dag, waarvan het grootste deel uit nacht bestaat, en dan is het afgelopen met het o zo ontspannende en fijne meekijken bij de olifanten in Dierenpark Amersfoort. De camera’s gaan uit om 10.00 u morgenochtend. 17 mei gaat voortaan mijn geschiedenis in als de dag dat het licht uitging bij mijn olifanten. Ja, zo voelt het echt, mijn olifanten. Dat geldt voor nogal veel meekijkers, dat gevoel van ‘mijn olifanten’. Het mooie is dat het door de chatfunctie bij de camera’s ‘onze olifanten’ geworden zijn. Wat triest dat het Dierenpark dat niet zo kan zien. Het zijn vooral hun olifanten, waar wij naar mochten kijken via hun camera’s.
Natuurlijk is dat ook wel zo, wij als bezoekers hebben geen stem in de besluitvorming, bezoekers die gratis meekijken mogen alleen maar dankbaar zijn en dat zijn we dan ook. Dat zal ik ook blijven, voor alle uren die ik doorgebracht heb achter mijn beeldscherm om te genieten van knorrige maar capabele War War; dappere en grootmoederlijke Indra; elegante Kina die zo blij is met haar moestuintje; meisjesolifantje Yunha die zich door jongetjesolifantje Thabo niet zomaar op haar kop liet zitten, maar niet opgewassen was tegen het herpesvirus; Thabo die ik op zag groeien van ukkie olifantje tot belhamel die dolgraag brutaal was tegen zijn oma War War en dan grondig door haar op zijn plaats gezet werd en helaas uiteindelijk ook niet bestand was tegen dat virus; Yindi, het schattige olifantje dat al eigenwijs ter wereld kwam rond 10.00 u ‘s morgens in plaats van netjes ‘s nachts zoals de meeste olifanten. Ik ben zoveel van deze mooie kudde gaan houden.
Zij (Dierenpark Amersfoort beleidsbedenkers) willen dat we voortaan gaan kijken naar een tijger en een vooralsnog lege uilenkast. We gaan meer afwisseling brengen in het laten zien van onze dierbewoners.Zo kun je vanuit huis meer te weten komen over je favoriete diersoort. Dat schrijven zij. Dat is leuk, maar toevallig zijn olifanten mijn allerfavorietste dieren en die mag ik dus niet meer zien. Ik ga deze laatste uren nog maar proberen van hen te genieten, morgenavond kan het niet meer.
Ik ga niet nogmaals de petitielink plaatsen, de meeste mensen die dit lezen hebben mijn vorige blogje vast ook wel gelezen, dus als ze dat willen dan kunnen ze die link wel vinden.
Vanmorgen keek ik, zoals iedere dag, even bij de olifantencams in Dierenpark Amersfoort. Eerst cam 2, die hangt binnen. Zo te zien waren alle vier de dames nog in de stal. Ze stonden nogal aan de zijkant, dus ik moest wel even wachten voordat ik ze allemaal gezien had, maar tijd heb ik in overvloed. Daarna toch ook even buiten kijken bij cam 1, macht der gewoonte denk ik. Je weet maar nooit of Maurice niet toevallig op het grote perk loopt. Dat was niet het geval, maar toen ik zag wat daar gebeurde leek het alsof er lichtjes aangingen in m’n bovenkamer.
Een ploeg van 8 man was bezig met de vijver. Grondig bezig met de vijver. Met van die trekkertjes erbij. Grote schoonmaak? Natuurlijk, dat is het, Dierenpark Amersfoort is bezig met de voorjaarsschoonmaak! Alle oude zooi eruit, met een fris park het nieuwe hoogseizoen beginnen. Geen ruimte voor slib, dood blad en oude shit. Spinnenwebben worden weggehaald, en ze nemen de camera’s maar meteen mee. Die olifanten heeft iedereen nou wel een keer gezien, ze gaan een ander dier in de picture zetten, het is hoog tijd voor verandering. En de mensen die nog niet uitgekeken zijn op die olifanten gaan maar naar Kenia, daar lopen er genoeg rond. Of naar een ander dierenpark. Er zijn plenty cams die op olifanten gericht zijn. Dat daar geen Khine War War, Indra, Kina en Yindi te zien zijn is niet van belang, een olifant is een olifant tenslotte.
Al dat sentimentele gedoe van die club ouwe taaien die zelfs een petitie gestart zijn? Antieke shit. Had allang opgeruimd moeten worden. Sentimenteel doen over deze dieren is voorbehouden aan de mensen die het voorrecht hebben vlakbij te wonen, die al jaren dagelijks live contact met ze hebben, die ‘Indra, kom maar meis’ roepen en dat Indra dan ook echt komt. Ik gun het meneer Hoedemaker van harte, maar waarom mag hij wel sentimenteel zijn en zijn wij opeens ‘een beetje oneerlijk’ als we proberen om onze olifanten te mogen blijven volgen?
Wij, en dan spreek ik maar even namens een heleboel olifantencamerabezoekers, zijn echt ook wel geïnteresseerd in de andere dieren in DPA en velen zouden ook best bij de tijger(s) gaan kijken, maar we vinden het heel jammer dat er niet minstens 1 camera bij de olifanten kan blijven. Geld scheen niet het probleem te zijn, men wil niet én én, hoewel uilen en tijgers volgens mij wel én én zijn. Veel mensen kijken al jaren regelmatig bij ‘onze’ olifanten (die toch niet alleen van die ene oud-olifantenverzorger zijn?) en hebben zoveel lief en leed meegemaakt dat het heel akelig voelt om opeens afgesloten te worden van deze mooie kudde, waarvan de meesten van ons elk individueel dier herkennen en liefhebben. We zijn maandenlang met een kluitje in het riet gestuurd en worden nu een soort van in de hoek gezet als vervelende kinderen. Dat steekt. Dat hadden we niet verwacht. Het voelt alsof wij worden opgeruimd, ‘weg met die oude shit’.
Nog een paar dagen om te genieten van wat we nog mogen zien. We hopen dat de petitie, die inmiddels al ruim 400 keer getekend is, toch iemand die helpt met beleid maken in het park zich achter de oren doet krabben. Wil je nog tekenen? Het kan nog, de camera’s gaan 17 mei om 10.00 u pas uit en tot die tijd blijven we hopen.
Er was eens… en dit keer loopt het deels niet goed af.
Een paar weken geleden kreeg ik de kans om weer mee te doen met de door Melody georganiseerde sinterklaaspakjesuitwisseling. Enthousiast gaf ik me op en toen ik eenmaal wist voor wie ik hulpsint mocht zijn, ben ik me gaan inlezen op de blog van betreffende persoon. Heel leuk mens lijkt me, veel raakvlakken, en ik had een cadeautje in mijn hoofd waarvoor ik naar het winkelcentrum wilde met Douglas. Het weer is de afgelopen tijd niet echt geweldig geweest en ik heb nog geen handschoenen of lange jas, dus ik stelde dat winkelen uit in de hoop op beter weer. Toen zag ik op internet opeens iets voorbij komen dat me ook wel een passend cadeautje leek, waar ik bovendien wel een gedichtje bij wist te maken, dus dat bestelde ik. En toen ging het mis. De belofte dat het snel bezorgd zou worden bleek niet op te gaan in deze periode. Kennelijk ben ik te naïef, geloof ik te snel zulke beweringen, want het pakje werd dagen nadat ik het besteld had pas verzonden, en toen liep het bij onze tante pos (of is dat inmiddels chef PostNL?) nogal mis. De bezorgdatum werd een paar keer veranderd=verlaat, en uiteindelijk is het nu 5 december en het pakje is kwijt. Het zou hier door de brievenbus gegooid zijn door een neefje of nichtje van tante pos, maar het is nooit op mijn deurmat terecht gekomen. Ergens is nu iemand heel teleurgesteld, nee erger nog, er zijn twee mensen erg teleurgesteld, te weten Melody (in mij) en degene die vergeefs zit te wachten op een zachte klop op het raam of een beroet pakje uit de schoorsteen. Dat vind ik echt heel erg naar. Is ook niet meer goed te maken, want 5 december is bijna voorbij.
Er is nog een tweede helft van dit verhaal. Omdat ik mij had opgegeven, kwam ik ook in aanmerking voor een surprise. De hulpsint die mijn surprise verzorgde was duidelijk een stuk slimmer dan ik, want die vertrouwde niet op tante pos, maar hing het pakje zelf in een tasje aan mijn voordeur (of heeft dat laten doen). Dan kan het eigenlijk niet mis gaan. Had ik in Drente gewoond dan zou ik gisteren nog iets hebben kunnen doen, maar…
Ik ben in ieder geval wel heel blij met mijn geschenk, waar iemand echt over nagedacht heeft. Dank u, hulpsinterklaasje! En dank je, Melody, voor het organiseren.
Vorige week vrijdag maakte ik kennis met Douglas, daar zal ik jullie binnenkort over vertellen, en sindsdien stond hij trouw te wachten voor mijn keukenraam, netjes in zijn regenjas. Ik was nog een beetje verlegen, durfde hem niet zo goed te benaderen. Vandaag kwam daar verandering in door een bijzonder voorval.
Vanmiddag pieperde mijn whatsapp. Een berichtje van Melody, of ik er was. Jawel, zo’n beetje wel. Of ze dan iets mocht vragen. Tuurlijk, vragen mag altijd. Of ik nog een shawl of omslagdoek had liggen, er was iemand die heel erg iets warms om de schouders nodig had en door de fysieke afstand moest zo’n shawl dan een beetje surrogaat zijn voor een arm om haar heen of een dikke knuffel. Gelukkig heb ik wel een voorraadje shawls en doeken. De shawl die mij het meest passend leek voor de toekomstige ontvangster heb ik voorzien van een dominootjesbedeltje, ingepakt en geadresseerd. En toen kwam het. Dat pakketje moest natuurlijk wel verstuurd worden. Het moest dus naar een pakketjesverstuurwinkel. En die zit niet in het huis naast me. Dus ik moest echt de deur uit. Met Douglas.
Ik hoef hopelijk niet uit te leggen dat ik het best spannend vond om Douglas aan te spreken en te vragen of hij met mij mee wilde naar het winkelcentrum. Om het iets minder griezelig te maken, vroeg ik Wilma of ze zin en tijd had om mij te vergezellen, zodat ze me op het rechte pad kon houden en de makkelijkste op- en afritjes aan kon wijzen. Dat wilde ze gelukkig wel. Douglas blijkt al even gedwee te zijn als George en wilde er ook wel even uit, dus rond 16.00 u togen wij in colonne richting Winkelcentrum Mariahoeve (in gedachten hoor ik nog steeds mijn vader zeggen: Maria ho eve!). Geheel volgens verwachting ging de rit vlekkeloos, ondanks her en der onnadenkend op af- en opritten geparkeerde auto’s en gruwelijk scheve en putterige trottoirs.
In supermarkt Hoogvliet zit een PostNL punt. Hoogvliet bevindt zich hier vandaan gezien aan de andere kant van het winkelcentrum, dus ik heb meteen een lesje binnen manoeuvreren gehad. Ook dat ging helemaal goed. Geen botsingen, zelfs niet met Wilma, geen mensen tegen de enkels gereden, geen deuren geramd, gewoon keurig alles en iedereen ontweken en zelfs zonder aarzelen gekeerd in de winkel, om daar mijn dominootjespakje af te geven.
Dit dominootje kreeg dus een duwtje richting iemand die het nodig heeft, maar het gaf ook meteen mij een duwtje voor mijn eerste avontuur met Douglas en Wilma een zetje om weer eens naar buiten te gaan, mooier kan toch niet? Mel, Wilma, Douglas: bedankt!
De bel. Ik loop met mijn tegenwoordig heel gebruikelijke slakkengangetje naar de deur en doe open. Er staat een meneer met een arsenaal aan schoorsteenveegspullen. Hij kijkt me vragend, zelfs wat vertwijfeld aan. “Ik kom de schoorsteen vegen, mevrouw, maar zo te zien is er geen schoorsteen meer.” Hij heeft gelijk, de schouw met bijbehorende af- en aanvoerbuizen is weggehaald voordat ik hier kwam wonen, er valt niks meer te vegen op dat gebied. Ik vertel hem dat ik geprobeerd had netjes af te bellen, maar dat ik geen mens, doch een bandje aan de andere kant van de lijn vond en toen maar iets heb ingesproken. Hij onderbreekt me en vraagt of het kan dat hij ergens anders al eens schoorstenen voor mij geveegd heeft. Om hem niet teleur te stellen zeg ik dat ik in de Betje Wolffstraat wel een schoorsteen had, dat hij die dan misschien… Zijn gezicht klaart op, ja, dat zou best kunnen! Tegenwoordig zijn de schoorstenen ook daar verdwenen, allemaal cv, maar toen, ja, dat moet het geweest zijn! Ik voel de tragiek in zijn zonder haast, beetje doelloze daar staan. Steeds meer cv’s, zelfs in de oudste wijken van Den Haag, daar gaat zijn broodwinning. Ik vind het bijna jammer dat ik hem geen mooie schoorsteen kan aanbieden. Eentje met veel pikzwart roet en liefst ook nog een vogelnest.
Een schoorsteenveger, met zo’n echte ragebol aan een stok, en dan als de klus geklaard is krijg je een knipoog. Er komt een liedje in mij op, ik zie Dick van Dyke, een schoorsteenvegersballet op de roof tops van London. Ja, héél even voel ik me Mary Poppins.
Oudejaarsavond. Niet schrikken, ondanks dat de tijd vliegt, is het niet voor iedereen al oudejaarsavond, maar voor mij wel. Morgen begint een nieuw levensjaar, met toch wel spannende veranderingen. Ik ga verhuizen; helemaal in m’n eentje in een huisje met een tuintje wonen, ik wil allerlei creatieve en sociale ideeën uitwerken daar, en ik kan daar een echte, tastbare oma zijn voor mijn kleinzoon, een raadgevende en troostende moeder voor mijn dochters waar ik dan weer dichtbij woon en die als ze dat nodig hebben of er zin in hebben gewoon langs kunnen komen, een zus voor mijn zusje die dan ook eens gewoon binnen kan vallen met een verhaal of zorgen, en niet in de laatste plaats een dochter voor mijn moeder, waar ik dan zelf gewoon met Valys langs kan gaan.
Ik heb veel hulp bij het realiseren van mijn droomkasteeltje. Een behoorlijk grote groep mensen die diverse dingen voor me regelen en doen. Bijvoorbeeld mijn olifantengroepje, dat allerlei spulletjes uit eigen inventarissen en via ‘bedelen’ bij vrienden en bekenden bij elkaar gezocht heeft om mijn huisje in te richten. Ook wat olifantenvriendinnen die niet in genoemd groepje zitten, maar waar ik graag en regelmatig mee praat. Mijn zusje, die haar ogen openhoudt voor nog noodzakelijke dingen zoals wasmachine en koelkast. En dan niet te vergeten mijn allereerste vriendje (van toen we 13 waren) en de vader van mijn dochters. Zij nemen mijn huisje onder handen: behang afkrabben, verf afbranden, schilderen, behangen, sausen… Ik voel me zó bevoorrecht dat ik zoveel mensen om me heen heb die dit allemaal voor mij doen!
Ik koester hen allemaal, maar op dit moment ben ik een beetje ondersteboven. De vader van mijn dochters, opa van mijn kleinzoon, is in mijn huisje van een trapje gekieperd. Been gebroken! Wat een oliebol! Mijn oudejaarsavond kan best zonder zo’n oliebol… Lieve Hans, veel sterkte en beterschap.
Een schaaltje druifjes, een warme kamer, en Mendelssohn op m’n oren. Ik ben helemaal klaar om te gaan zwijmelen. Toch is niet Mendelssohn, hoe mooi ook, het onderwerp van mijn zwijmel. Die kan namelijk niet over iets anders gaan dan waar ik naartoe leef en waar afgelopen woensdag de eerste officiële stap voor gezet is. Ik ga verhuizen! Ik krijg mijn eigen plekkie, mijn én Frambroosjes sprookjeskasteeltje. Het staat in Den Haag, er hoort een tuin bij met struikjes, bomen, plantjes, vogels en allerlei kruipende en vliegende beessies.
Tuintje, een stukje ervan
Ik heb heel veel plannen voor de aankleding van mijn kasteeltje en de tuin. Het wordt een plek waar ik me veilig, tevreden en blij kan voelen en waar ik mijn creativiteit heerlijk de ruimte kan geven. Licht, veel planten, paarse fauteuiltjes (hoe zou ik daar nou aan komen?), rieten stoelen, gehaakte kleden op de bank die ik nog niet heb, gehaakte mandala’s voor alle ramen en een boekenkast met prenten- en kinderboeken op de onderste planken en speelgoed daartussen. Er is een apart kamertje voor mijn voorraad bolletjes, wolletjes, frutseltjes, papiertjes, klei, lapjes en kralen. Er is een keukentje waar ik kan koken en bakken wat ik wil, wanneer ik wil, dat ik allemaal kan delen met wie ik wil. En natuurlijk is er een slaapkamer voor mij, waar ik kan genieten van dromen, slaap, rust en zachtheid.
Paars fauteuiltje van Mel gekregen, 2 zelfsmaar hier zit ik op een witte tuinstoel, die ik van Wilma gekregen heb. Ook 2, trouwens
Ik besef dat het best even zal duren voor het allemaal geworden is zoals ik het mij voorstel, maar ik weet dat het goed is en nog beter wordt. Ik ga me overgeven aan wat er op mijn pad komt en waar ik me goed bij voel. De song die al vanaf het begin van deze stap door mijn hoofd speelt is ‘Sweet Surrender’ van John Denver, dus…
Om meer Zwijmels te lezen en luisteren kun je het beste even bij Tasja kijken.
Frambroosje 